شرکت های پیمانکاری عمرانی، راهسازی و معدنی از جمله سازمان های تجهیز-محور محسوب می شوند. در این دست سازمان ها موضوع ماشین آلات و نگهداشت آنها از دیرباز یکی از گلوگاه های مدیریت محسوب شده است، دیدگاه سنتی به موضوع نگهداشت، آن را یک مرکز هزینه می بیند، شری که راهی جز تحملش نیست. در سازمان های پیشرو اما نگهداشت، محلی برای سرمایه گذاری با نرخ بازده بالا و ایجاد مزیت رقابتی پایدار است. در دهه های گذشته، حوزه جدید دانشی به نام مدیریت دارایی های فیزیکی، در راستای همین تحول رویکرد ایجاد شده است. مدل ها و استانداردهای مربوط به این حوزه توسعه داده شده اند که در این میان می توان به مدل هایی مانند آپتایم، مدل موسسه مدیریت دارایی و سری استاندارد iso 55000 اشاره نمود. در کشور عزیزمان ایران، نزدیک به یک دهه است که این حوزه دانشی و مفاهیم مرتبط با آن وارد شده است و از طرف صنایع پیشرو مانند نفت و گاز وپتروشیمی مورد استفاده قرار گرفته است. مدیریت دارایی فیزیکی به دنبال بیشینه سازی خلق ارزش اقتصادی با استفاده از بهینه سازی چرخه عمر ماشین آلات و تجهیزات است. امری که پیاده سازی آن در سازمان های وابسته به ماشین آلات سنگین ممکن است مقتضیات متفاوتی نسبت به صنایع پیشرو کشور و بدنه دولتی داشته باشد.